سرو ِ مهر یا درختِ چله
درخت سرو
در فرهنگ ایران جایگاه ویژه ای دارد و از هزاران سال پیش تاکنون مورد علاقه ایرانیان
بوده است
گرامیداشت
درخت سرو در فرهنگ ایران با گسترش آیین مهر در ایران کهن در پیوند است
در باور
پیروان آیین مهر، سرو درختی است که ویژه خورشید و زایش مهر است؛ درختی که همیشه
سبز و با طراوت است و در برابر سردی و تاریکی پایداری می کند
از این
روی سرو نماد مهر تابان و زندگی بخش و نشانه نامیرایی و آزادگی و پایداری در برابر
نیروهای مرگ آور بود
آیین مهر
و مراسم شب چله از طریق ایران به قلمرو رومیان راه یافت سپس توسط رومی ها در سراسر
قاره اروپا، غرب و شمال آفریقا و آسیای کوچک و پیرامون دریای سیاه منتشر شد و طی
پنج سده در بخش بزرگی از جهان گسترش یافت
از این
روی "سرو مهر" را در شب زایش مهر با نمادها و نشانه هایی می آراستند که
هر یک نزد مهریان نشانی ویژه با پیامی رازگونه در خویش بود
چنان که
برفراز سرو به نشانه خورشید یا مهر تابان ستاره‌ای زرین یا سرخ برمی افراشتند و
شاخه های درخت سرو را با دو رشته زرین و سیمین به نشانه خورشید و ماه می آراستند
این ماه
و خورشید در سنگ نگاره های برجای مانده از نیایشگاه های مهری، نماد هایی از سُل یا
خدای خورشید و لونا یا خدای ماه هستند که با میترا یا مهر هم پیمان شدند
همچنین
جوانان آرزومند به امید برآورده شدن آرزویشان، به گونه ای نمادین پارچه‌ای ابریشمی
یا سیمین بر شاخه‌های سرو می‌آویختند و در پای سرو نیز هدایایی می نهادند و با خود
پیمان می بستند که برای سال دیگر نیز سرو همیشه سبز دیگری بنشانند