نام‌ها

 نام ها

کیومرث سامیا کلانتری

پیش از اینک ما را بشناسند که کیستیم و داستان زندگی‌مان چیست، ما را بنام میشناسند. گاه ما را بر مبنای این نام در ذهن خود تصویری از شخص برای خودمان می سازیم گرچه ممکن است از واقعیت بسیار دور باشد، چرا که هر نامی برای ما احساس و یا خاطره ای را زنده میکند.

وقتی کتابی برای خواندن و یا فیلمی برای دیدن انتخاب می کنیم اگر در مورد نویسنده و یا کارگردان و بازیگرش چیزی بدانیم نام آنها تاثیر زیادی در انتخاب ما خواهد داشت.

چه زیباست اگر نامی برای فرزندانمان انتخاب میکنیم نشانی از عشق، لطافت، مردانگی و دانایی داشته باشد. ما در تاریخ‌مان چه بسیار بزرگ مردان و زنانی داشته‌ایم که نامشان برای ما شجاعت، افتخار، شوق و دلیری را به یاد می‌آورند. از طرف دیگر کسانی بودند که در طول تاریخ کاری جز تخریب، جنگ و نابودی نداشته‌اند. در فرهنگ پارسی چه فراوان است نام‌هایی که بوی تازگی، عشق، احساسات لطیف را یادآور هستند.

فرزند ما کتاب شعر زندگی‌مان است پس هنگامی که به دنبال نامی برای این کتاب با ارزش میگردیم چه خوب است کمی بیشتر دقت کنیم تا زمانی که او بدنبال معنا و ریشه نامش میگردد، با دانستنش احساس غرور کند نه برایش سوال پیش بیاید که چرا چنین نامی برایش انتخاب کرده‌ایم که یادآور روزهای تلخ تاریخ کشورش میباشد. بیاییم با کمی تعمق، تفکر و تحقیق برایش بیشتر وقت بگذاریم و تنها به صرف اینکه نامی به گوشمان زیبا می‌آید و یا بسیاری این نام را برگزیده‌اند نامی را انتخاب نکنیم.

شاید این شروعی باشد برای نزدیک شدن ما به تاریخ و فرهنگ غنی که به آن افتخار میکنیم، اما در موردش کم میدانیم. شاید این کمک کند که بتوانیم با فرزندان نسل نوین بهتر رابطه برقرار کنیم، زمانی که با آگاهی با آنها در مورد تاریخ‌مان با آنها سخن میگوییم.

نمیدانم بعضی از ما تاریخ را نمی‌خوانیم یا میخوانیم و آنرا به فراموشی می‌سپاریم. چرا ما از تاریخ درس نمی‌گیریم؟

اسکندر مقدونی، تخت جمشید را سوزاند و کتاب‌های آنجا را به تاراج برد و ایران و ایرانی را بخاک سیاه نشاند ولی امروز بعضی از پدرها و مادرها که دارای فرزند پسری میشوند نام او را اسکندر میگذارند. راستی این پدر و مادرها نمی‌دانند اسکندر که بود و با ایران چه کرد! یا ایرانی نیستند که نام ویران کننده سرزمین‌مان را بروی پسرشان میگذارنند.

یا تازیان با تازش به ایران هر جنایتی که توانستند در حق ایرانیان روا داشتند و زن و و دختر ایرانی را بعنوان کنیز و پسران جوان ایرانی بعنوان غلام بردند و این پسر بچه‌ها از حرمسرا بعنوان غلام نگهداری کردند و هر وقت خلیفه هوس میکرد دستور میداد تا غلامی بیاورند که وی با او هم بستر شود. شرم آور نیست که امروز پدر و مادری نام فرزند خود را غلام میگذارد؟

یا مغول‌ها به ایران حمله کردند و چنانچه از منابع تاریخی برمیاید لشکریان مغول به هر شهری که رسیدند راه و رسم کشتار و تاراج در پیش گرفتند و جنایاتی مرتکب شدند که تا آن زمان جهان کمتر بخود دیده بود.

جنایت‌هایی که مغولان به سرکردگی چنگیزخان در هجوم خویش بآن دست یازیدند چنان گسترده بود که بنا بر نوشته جوینی در تاریخ جهانگشا از یکی از فراریان از دست مغول‌ها پرسیدند حال شهر شما چگونه هست؟ او پاسخ داد، آمدند کندند، سوختند، کشتند و بردند.

آنوقت نام این آدم‌های خون‌خوار که ایران و ایرانی را بخاک سیاه نشانده‌اند بروی فرزند خود میگذارند. مانند چنگیز، تموچین، تیمور.

فردوسی چه زیبا سروده:

از ایران و از ترک و از تازیان

نژادی پدید آید اندر میان

نه دهقان، نه ترک و نه تازی بود

سخن‌ها به کردار، بازی بود