نحوه تدفین مادها و پارس ها
ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﻛﻬﻦ ﺍﻳﺮانیاﻥ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﺧﺸﻴﺞ ﭘﺎﻙ ( ﭼﻬﺎﺭ ﻋﻨﺼﺮ ﺁﺗﺶ، ﺁﺏ، ﺧﺎﻙ، ﻫﻮﺍ ) ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﺴﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻛﺮﺩ، ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺩﺭ عهد ماد و ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﻴﺎﻥ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺍﻳﻰ ﺩﺭ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺍﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﺍﺩﻧﺪ .
گوردخمه های ساسانی بندر "سیراف"
در این زمینه ﻫﺮﻭﺩوﺕ ﺗﺎﺭﻳﺦﻧﮕﺎﺭ غربی ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺪ ١٤٠ مینویسد :
"ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺎﺭﺱ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﺭﺱ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﺯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭﺟﺎﻧﺐ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ .
ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻻﺷﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺷﻜﺎﺭﻯ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﺣﺸﺎﺀ ﺷﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ .
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻐﺎﻥ ﻣﺎﺩ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻢ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ . ﺍﻣﺎ در مورد ﭘﺎﺭﺱ ﻫﺎ به نوعی پنهانيست..." بنا به گفته ﻫﺮﻭﺩﺕ ﻭ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﺘﻌﺪﺩ مادها و ﭘﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﻧﻘﺎﻁ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻮﻳﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ مادها و ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ چون ﺁﻳﻴﻦ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺑﻪ ﺁﺧﺸﻴﺞ ﻭﺭﺟﺎﻭﻧﺪ ﺍﺭﺝ ﻣﻴﻨﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺭﺍ در ﺑﻠﻨﺪﺍ به گور ﻣﻴﺴﭙﺮﺩﻧﺪ
دخمه
(دادگاه)یا برج خاموشان مکانی بود که زرتشتیان،مردار آدمیان را در آن می‌گذاردند
تا توسط لاشخورها و خورشید پاک شده وکمتر آّب ،اتش،زمین وهوا (چهار آخشیج)آلوده
شود، آنگاه باقی‌ماندهٔ استخوان‌ها را درون چاه میانهٔ دخمه (سرازه)انبار می‌کردند.