آفرینگان دَهمان
در سرودهای آفرینگان گاهنبار، آفرینگان دَهمان وکرده سروش که در نسک (کتاب) خرده اوستا آمده است. بخش کوتاهی وجود دارد که آنرا « آفرینامه» و « ویسپًوخاترم» می گویند. در برپایی آیین های ترادادی (سنتی) گاهنبار وجشن ها وآیین درگذشتگان، به هنگامِ آغازِ سرودِ «آفرینامه» که موبد به زبان اوستایی آن رامی سراید، یک شاخه کوچک از گیاه «مورد- مورت» را نیز با انگشتان دست خود بالا می گیرد، درهمان هنگام، باشندگان نیز انگشت نشانه دست راست خویش راهماهنگ با موبد به بالا نشانه می روند که به چَم (:معنی) هماهنگی و هم اندیشگی با سخنان موبد دراین سرود است. گزیده برگردان این سرود اوستایی در خرده اوستا چنین است: درود وستایش باد برشهریارو سرورکشور که دادگر باشد و با راستی و داد بر مردم کشورش نیکی ورزد، درست اندیش و نیکوکار باشد و... در این نکته هایی که بیان می شود همه با سخنان موبد و بالا آوردن انگشت دست راست خویش گفته ها را پذیرا شده اند، رهبر و شهریار کشورشان رادرود وارج گذاشته اند.
در بخش پس از آن که سرود «ویسپوخاترم» نام دارد، موبد شاخه
دیگری ازگیاه مورد را بردست می گیرد، درپی آن باشندگان نیز انگشت میانی دست
راست خویش را نیز به یاری می گیرند وهم اندیشه خواهند بود با سخنان موبد که دراین
سرود اینگونه آمده است، اَتَه جَمیات. هومَتَنام. هوختَه نام. هوَرشتَه
نام.... برگردان آن: می ستایم اندیشه نیک، گفتار نیک وکردارنیک را که در اینجا و
هرجای دیگر روی داده وخواهد داد و برآنم تا باپیوستن به این شیوه، از نیکوکاران
روزگار گردم... دراین سرود، موبد و باشندگان در آیین های
ترادادی، پیمان خویش را نیز برای پیوستن و پایداری به ویژگی های آیین
راستی (اندیشه، گفتار وکردارنیک) یادآوری می کنند.
موبدکورش نیکنام