احکام در دین زرتشتی
در دین زرتشتی دستور دینی (احکام) وجود ندارد، واژه احکام جمع حکم
است که از سوی حاکم صادر می شود. پارسی این واژه دستور است پس باید در دین زرتشتی
کسی باشد که دستور بدهد تا چه باید کرد و چه نباید انجام داد. در بینش زرتشت چنین
کسی جایگاهی. زیرا زرتشت در هات ۳۰ بند دوم از یسنا، (سرود دوم از گات
ها)، چنین سفارش می کند
بهترین گفته ها را به گوش بشنوید،
با اندیشه ای ژرف به آن بنگرید،
سپس هر مرد و زن ازشما،
راه خویش را با اختیار برگزیند.
بنابراین مَرتو(:انسان) در شنیدن و پذیرفتن گفته ها آزاد است.
آشکار است که دانش مرتوگانی (:بشری) درهر گاه(:زمان)به فرجام(:نتیجه) بهتری
رسیده و همچنان خواهد رسید. بنابراین مَرتوی خردمند بایستی به هریک از
پیشنهادهای دانش جهانی در گزینه های: هازمانی(:اجتماعی)،
دادگری(:حقوقی) ، بهداشتی، بهزیستی، درمانی، بازرگانی و... را بپذیرد
تا آسیبی برزندگی او وارد نشود. بنابراین دین وبینش زرتشت در بخش های ساده
زندگی مانند:« چه گونه خوراکی و نوشیدنی برگزیدن»، «چگونه تن و پوشاک شستن»،
« کجا گام برداشتن وچرا نباید نرفتن»، «چگونگی خواب ونشستن»، «شیوه
پاکیزگی وآرایش کردن»، «فرم جامه پوشیدن» و غیره اشاره ای ندارد
و آنچه خرد رسای گروهی در هر هنگام ودر هرجا (:مکان) پیشنهاد می دهد به
ژرفی توجه می کند و با آزادی، بهترین شیوه رابر پایه دانش وخرد برای زندگی خویش
برمی گزیند.
موبد کورش نیکنام