آیا سیزدهم
فروردین واقعا نحس است؟
هیچ سندی مبنی بر اینکه سیزدهمین روز نوروز، نحس و بدشگون است وجود ندارد و حتی متونی نیز وجود دارند که این روز را بسیار نیک و فرخنده دانسته‌اند. به عنوان مثال در آثارالباقیه ابوریحان بیرونی، جدولی آورده شده است که خوش یمنی و بد یمنی روزها را نشان می‌دهد و در آن روز سیزدهم فروردین که با عنوان تیر روز از آن یاد شده است در زمره روزهای خوش‌یمن و نیکو قرار دارد
در تقویم باستانی ایران، هر روز همانند هر ماه، نام ویژه‌ای داشت. مثلا اورمزد روز به روز اول هر ماه اتلاق می‌شد و اورمزد روز از فروردین ماه به معنای اولین روز فروردین است. در این تقویم روز سیزدهم هر ماه تیر روز نام گرفته و متعلق به ایزد تیر یا تیشتر (خدای باران) بوده است. اتلاق این نام حکایت از ارزش این روز نزد ایرانیان باستان دارد و می توان آن را نمادی از رحمت الهی در آن زمان دانست. چرا که بر اساس داستان‌های اساطیری، تیشتر در سیزدهمین روز ماه توانسته بر دیو خشکسالی غلبه کند و سرسبزی و طراوت را برای زمین به ارمغان بیاورد
بنابراین مردم در این روز با برگزاری جشنی که از آیین‌های مذهبی آنها ناشی می‌شد، دست به سوی آسمان می‌بردند و با دعا و نیایش سالی پر باران را آرزو می‌کردند. آنها با سپردن سبزه ها به آب روان تاکید می‌کردند که سرسبزی و باروری زمین در گرو آب و باران است و از تیشتر می‌خواستند تا باران را بر زمین بباراند
از سوی دیگر از زمان‌های دور، فروردین ماه به عنوان ماه آغازین سال و هنگام جشن و سرور و شادمانی به شمار می‌آمد و تیر روز از این ماه نخستین تیر روز از سال محسوب می‌شد. این روز پس از دوازده روز جشن که یادآور دوازده ماه سال است، از راه می رسید و حسن ختامی برای جشن‌های نوروزی بود. ایرانیان باستان با رفتن به کنار جویبارها و باغ و صحرا و شادی کردن تلاش می کردند جشن‌های نوروزی خود را به بهترین شکل به پایان برسانند پس چگونه می توان آن را روزی نحس و بدشگون پنداشت؟
بر اساس باور ایرانیان باستان، عمر جهان، دوازده هزار سال است و آنها معتقد بودند که هر چه به پایان این دوازده هزار سال نزدیک شوند، پلیدی‌ها افزایش می‌یابند و بر نیکی‌ها غلبه می‌کنند. در این هنگام رستاخیز به وقوع می‌پیوندد و جهان از بدی‌ها پاک می‌شود. فردای رستاخیز نخستین روز از هزاره سیزدهم و آغازی برای جهانی پاک به شمار می‌رفت و به همین دلیل عدد سیزده به عنوان نماد شروع و تولد دوباره برشمرده می‌شد. سیزدهمین روز از فروردین نیز به عنوان روز آغاز آفرینش در طبیعت بهاری بود و مردم در آن به جشن و پایکوبی می‌پرداختند تا برای آغاز سالی پر تلاش و پر برکت آماده شوند.